طب اسلامی در سیر تکاملی خود توسط پزشکان مختلف دچار تغییرات و تحولات فراوان گردیده است. تاریخ طب در ایران نیز پس از اسلام همراه طب اسلامی به روند خود ادامه داد و پزشکان نامآوری را به جهان هستی معرفی نمود. یکی از این بزرگان «حکیم عمادالدین محمود بن مسعود شیرازی» از مشهورترین طبیبان بزرگ و برجستهی ایران در دورهی صفویه و پزشک دربار شاه طهماسب است. مقالهی حاضر پس از مقدمهای کوتاه در تاریخ پزشکی تا دوران نویسنده، به معرفی و بررسی شخصیت علمی عمادالدین محمود شیرازی میپردازد و با تقسیم آثار وی به داروسازی و پزشکی، آثار او را معرفی مینماید. آثار به جا مانده از عمادالدین محمود شیرازی در زمینهی پزشکی و داروسازی نشان دهندهی تلاشهای ارزندهی وی در تشخیص درمان بیماریهایی چون آتشک، افیونیه، پادزهر، بیخ چینی و... است. البته بخش عمدهی آثار این دانشمند به داروشناسی اختصاص دارد. مهمترین اثر عمادالدین در پزشکی، شرح بیماری «آتشک» است که در همان ایام به ایران راه یافته بود. از آثار ارزشمند او در حوزهی داروشناسی، نگارش نخستین رسالهی فارسی است که به طور کامل به سنگ بزوار (پادزهر) اختصاص دارد.
Kiani H, Nimrouzi M, Parsaei M. Introduction of an Outstanding Scientist of Iranian and Islamic Traditional Medicine "Emadodin Mahmoud-Ibn Masoud Shirazi". jiitm 2011; 2 (3) :247-254 URL: http://jiitm.ir/article-1-21-fa.html
کیانی حسین، نیمروزی مجید، پارسایی مریم. معرفی مشاهیر طب سنّتی اسلام و ایران "عمادالدین محمود بن مسعود شیرازی". مجله طب سنتي اسلام وايران. 1390; 2 (3) :247-254