آموزش پزشکی از مهم‏ترین مباحثی بوده که در تمدن اسلامی مورد توجه قرار گرفته و در متون کهن پزشکی و تاریخی، مطالب و توصیفات بسیاری دربارۀ آن بیان شده است. از مهم‏ترین مباحثی که در منابعِ کهن به آن پرداخته شده، صفات و ویژگی‌های استاد و دانشجوی پزشکی است. دانشجو باید پیش از آموزش پزشکی، علوم اوائل و کتاب‌های دینی و اخلاقی، را فرا می‏‌گرفت. در کتب پزشکی و طبقات پزشکان، مباحثی دربارۀ آثار و کتاب‌‏های آموزشی، کتاب‏‌های طب نظری و طب عملی، و نیز مکان‌ها و نهادهای آموزش پزشکی شامل حلقه‌های پزشکی، مجالس پزشکی، مدارس طب نظری و طب عملی بیان شده است. پزشکان مسلمان در خصوص روش‌های آموزش، شیوه‌‏های نوینی را ابداع نمودند. آنان کتاب‌های ویژۀ آموزشِ پزشکی، و کتاب‌های کمک درسی را تألیف کردند. علاوه بر این، مدارس و بیمارستان‌های خاصی برای تدریس طب نظری و طب عملی توسط استادان پزشکی تأسیس شد. با توجه به این موضوع، در این نوشتار تلاش شده است تا با استفاده از شیوۀ کتابخانه‌‏ای به تبیین این موضوع پرداخته شود.