طب سنتی پس از دهه‌ها بی‌توجهی، در سالیان اخیر به شکل رسمی و گسترده مورد توجه کشورها قرار گرفته است. هدف از نگارش مقالۀ دیدگاهی حاضر، ترسیم تصویری اجمالی و شفاف از اقدامات صورت‌گرفته و کارکردهای نظام طب سنتی در جهان مطابق آخرین گزارش‌های در دسترس سازمان جهانی سلامت است. توصیه‌های این نهاد از طریق تدوین و انتشار مجموعه‌ای از راهبردهایی جهان‌شمول برای سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ و سپس ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۳ به‌عنوان نقشۀ راه کشورها، شکل ساختارمندتری به خود گرفته است. در این مطالعه، ۱۰ کشور برتر در حوزۀ سلامت مطابق رتبه‌بندی جهانی مؤسسۀ لگاتوم در سال ۲۰۲۱ انتخاب شدند که به‏‌ترتیب رتبه به وضعیت طب سنتی در آنها پرداخته و تلاش شد تا علی‌رغم محدودیت شواهد، چالش‌های جهانی و نقاط قابل‌بهبود در این حوزه شناسایی و معرفی شده و درس‌آموخته‌هایی برای سیاست‌گذاران نظام سلامت کشور فراهم شود. در مجموع می‌توان گفت که تاکنون تمرکز اکثر کشورها بر کارکرد حاکمیت این نظام بوده است و درخصوص سایر کارکردها نیز اقداماتی پراکنده صورت گرفته که در کشورهای آسیای جنوب شرقی نظیر چین و سنگاپور از انسجام بیشتری برخوردار بوده است. تکرار این تجربیات در کشورهایی نظیر ایران وابسته به ارادۀ سیاسی و بستر فرهنگی جامعه می‌باشد. همچنین ادغام طب سنتی در نظام سلامت نباید به استفاده از دانش بومی و سطح مشخصی از خدمات و گروه خاصی از ارائه‌دهندگان محدود شود.