سابقه و هدف: پژوهش‌های حوزۀ تاریخ پزشکی برای ورود و مطالعۀ جنبه‌های مختلف این علم به‌ویژه در عرصه پژوهش‌های تلفیقی و میان‌رشته‌ای نیازمند دستگاه واژگانی مناسب خود است. بررسی شیوه‌های درمانی موجود در منابع آیینی و اسطوره‌ای حاکی از آن است که برای چنین موضوعاتی هنوز اصطلاحات مناسبی وضع نشده است. یکی از این دسته موارد درمان‌هایی است که صرف نظر از نوع بیماری با یک شیوۀ ثابت اعمال می‌شود و میتوان از آن تحت عنوان "درمان‌های تک‌روش" نام برد. مواد و روش‌ها: این مطالعه با روش کتابخانه‌ای و جست‌وجو در پایگاه‌های اینترنتی PubMed, Scopus, Magiran, Google Scholar, SID استخراج داده‌های مرتبط با درمان‌های تک براساس مقالات موجود در این زمینه انجام شده است. یافته‌ها: شیوه‌های درمان تک‌روش که اغلب در ارتباط با یک منبع غیرمادی هستند بر خلاف منش پزشکی رایج که برای هر بیماری یک درمان را می‌جوید، برای همه یا طیفی از بیماری‌ها با یک روش یا با روش‌های محدود اقدام به درمان می‌کنند. برخی از متن‌های کهن و حتی مراسم همانند آئین تدهین بیماران در مسیحیت در ذیل عنوان درمان اسطوره‌ای قرار می‌گیرند. این نوع از درمان‌ها ارتباط مستقیم درمان بیماری‌ها را با ایمان و فیض الهی، و یا یک منبع روحانی روشن می‌سازد. به‌طور مثال تدهین با روغن آیینی، نوعی درمان تک‌روشی است و فقط از یک روش برای درمان همۀ بیماران بهره می‌برد ولی به دلیل اثربخشی و یا هم‌سویی با مؤمن خود، توانسته همچنان پایدار باقی بماند. نتیجه‌گیری: با توجه به دامنۀ وسیع کاریرد درمان‌های تک‌روش، پیداست که در این نوع از درمان‌ها رابطه مستقیمی بین روش درمان و بیماری، آن‌گونه که در پزشکی مدرن به آن برمی‌خوریم، وجود ندارد.استفاده از درمان‌های تک‌روش ریشه در درمان‌های اسطوره‌ای داشته است و بررسی بینش حاکم بر این روش‌های درمانی و دلایل پایداری این سنت‌ها می‌تواند به درک چگونگی اثربخشی، در درمان بیماری‌ها در خلال قرون کمک شایان توجهی کند و موجب تعامل تاریخ پزشکی و شاخه‌های مختلف دانش شود.
