۶ نتیجه برای Covid-۱۹
مریم منفرد، مهدیه افتخاری، عایشه عنایتی، مریم ثابتی، محمدحسن امینی،
دوره ۱۱، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۹ )
چکیده
سابقه و هدف: COVID-۱۹ یک بیماری ویروسی از خانوادۀ کروناویروس‌ها است. این ویروس در ابتدا به سیستم تنفسی حمله می‌کند و سپس به اعضای مهمی چون قلب، کبد، مغز، کلیه، خون و سیستم ایمنی آسیب می‌زند. این مطالعه با هدف توصیف و تبیین این بیماری و تدابیر درمانی آن از دیدگاه طب سنتی ایران انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعۀ مروری، مقالات موجود در مورد پاتوفیزیولوژی ثابت‌شده در مورد این بیماری با استفاده از پایگاه های اطلاعاتی معتبر با کلیدواژه های انگلیسی SARS-COV-۲ و COVID-۱۹ جست‌وجو و از آن میان مقالاتی که اشاره به تظاهرات بالینی و پاتوفیزیولوژی بیماری داشته اند استفاده شدند. همچنین متون طب سنتی ایران از قبیل قانون ابن سینا، ذخیرۀ خوارزمشاهی پیرامون علل و علائم و درمان این بیماری استخراج و با منابع طبی جدید تطبیق داده شدند.
یافته ها: ویروس کرونا در ابتدا با ورود به سلول‌های مجاری تنفسی فوقانی و سپس تحتانی ریه، ایجاد سوءمزاج گرم و خشک می‌کند که این سوءمزاج آغازگر اتفاقات متعددی در اعضای مختلف بدن بهخصوص قلب و مغز و کبد می‌شود که اکثراً از پیامدهای آن است و کمتر به علت تکثیر و حضور ویروس در این اعضا است. مقابله با بیماری کرونا از دیدگاه طب سنتی در پنج سطح قابل‌بررسی و انجام است که شامل یک سطح پیشگیری و چهار سطح درمان است.
نتیجه‌گیری: ابتدا تعریف این بیماری و سپس راهکارهای پیشگیرانه و درمانی براساس طب سنتی ایرانی استخراج و به صورت دسته‌بندی‌شده و کاربردی ارائه شد. سپس شواهدی از پژوهش‌های جدید در تأیید فیزیوپاتولوژی عنوان‌شده آورده شد. در آخر، برای گیاهان پیشنهادی در این مقاله در موارد اثرات ضدویروسی، آنتی‌اکسیدان و ترمیم‌کنندگی و سایر اثرات بیولوژیک مرتبط با این بیماری مستندات علمی ارائه شد.
فرید دباغیان، مریم حسن‌پور، سامان معروفی‌زاده، علیرضا خوشدل، نفیسه حسینی‌یکتا، مهناز خانوی،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۹ )
چکیده
سابقه و هدف: با توجه به قدمت استفاده از گیاهان دارویی در پیشگیری و درمان بیماریهای مختلف، هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی میزان مصرف گیاهان دارویی و داروهای طبیعی در زمان شیوع کووید-۱۹ در ایران و ارتباط آن با عوامل دموگرافیک میباشد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی مبتنیبر وب بر روی ۲۹۸ فرد در ایران، بین ۲۶ تا ۳۱ فروردین ۱۳۹۹ انجام شد. داده‌ها از طریق پرسشنامه آنلاین از طریق رسانه‌های اجتماعی مانند واتس‌اپ و تلگرام جمع‌آوری شد. به‌منظور بررسی‌های آماری از مدل‌های رگرسیون لجستیک ساده و چندگانه استفاده و نتایج این روش‌ها به‌صورت نسبت شانس (OR) و فواصل اطمینان ۹۵ درصد (CI ۹۵ درصد) نشان داده شد.
یافته‌ها: میزان استفاده از گیاهان دارویی و داروهای طبیعی در این مطالعه برابر با ۵۰/۳ درصد بود. نتایج نشان داد، افرادی که اعضای خانواده، دوستان و آشنایان آنها به کووید-۱۹ مبتلا بودند (۲/۹۶ – ۱/۰۱ :CI ۹۵ درصد، ۱/۷۲=OR) بیشتر از سایرین از گیاهان دارویی و داروهای طبیعی استفاده می‌کردند. بیشترین میزان استفاده از گیاهان دارویی به ترتیب مربوط به گیاهان آویشن، زنجبیل، دارچین، بابونه و پونه کوهی بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به اعتماد و علاقه حداقل نیمی از مردم جامعه به استفاده از گیاهان دارویی و فرآورده‌های مرتبط خصوصاً در پیشگیری و درمان کووید-۱۹، برای استفادۀ درست از این داروها در جامعه، به‌نظر میرسد اتخاذ سیاستهایی به‌منظور اطلاعرسانی صحیح در مورد نحوه مصرف، عوارض و تداخلات احتمالی و راههای کسب اطلاعات معتبر در زمینه گیاهان دارویی و داروهای طبیعی در زمان این بیماری ضروری است.
مهدی زروندی، مرضیه قرائتی، مهدی یوسفی، علی تقی پور،
دوره ۱۲، شماره ۱ - ( ۳-۱۴۰۰ )
چکیده
سابقه و هدف: ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ مسئلۀ همه‌گیری‌های شبه کرونایی و از جمله پاندمی کروناویروس ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺣﻮﺯۀ ﺳﻼﻣﺖ به‌عنوان ﻳﻚ ﭼﺎﻟﺶ ﺟﺪﻱ جهانی برای ﻣﺴﺌﻮلان ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ کشورها مطرح است. از طرفی منابع طب جدید در این زمینه هنوز نتوانسته بر مشکل غلبه کند و به درمان مشخصی دست یابد؛ بههمین دلیل سازمان جهانی بهداشت از ارائۀ راهکارهای مفید پیشگیرانه و کنترلی از جمله ظرفیت طب سنتی استقبال می‌کند. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﻼﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺍﺭﺍئۀ دیدگاه‌ها و ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ توصیه‌شدۀ ﺣﻜﻤﺎﻱ ﻃﺐ ﺳﻨﺘﻲ ایرانی در مواجه با همه‌گیری‌های عفونی که برخی از آنها علائم و رفتارهایی شبیه کروناویروس را ایجاد می‌کنند، ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
مواد و روش‌ها: این مقاله یک بررسی مروری و کتابخانه‌ای است که به‌صورت هدفمند و با معیارهای معین از طریق جست‌وجو در کتب معتبر طب ایرانی و برخی منابع طب رایج و پایگاه‌های اطلاعات علمی داخلی و بین‌المللی با کلیدواژه‌های مرتبط، بدون اعمال محدودیت زمانی انجام شده است.
یافته‌ها: ابعاد مختلف طبی همه‌گیری‌های عفونی شبه کروناویروس تحت اصطلاح کلی «هوای وبایی» در متون طب ایرانی موردبحث قرار گرفته است و حکمای طب ایرانی ضمن بیان ابعاد مختلف این موضوع اعم از تعاریف، سبب‌شناسی، بیماری‌زایی و نشانه‌شناسی، به تدابیر پیشگیرانه و کنترلی آن در قالب اصول شش‌گانه «حفظ الصحه» به‌طور مبسوط پرداخته‌اند.
نتیجه‌گیری: انجام کار‌آزمایی‌های بالینی برای استفاده از آموزه‌ها و تجربه‌های حکمای طب ایرانی در همه‌گیری‌های شبه کروناویروس و از جمله پاندمی کروناویروس می‌تواند به اثربخش‌بودن یا نبودن این شیوه‌های پیشگیرانه کمک کند.
آسیه جوکار، علیرضا داوودی، فتانه هاشم‌دباغیان، غلامرضا کردافشاری، حوریه محمدی‌کناری،
دوره ۱۳، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده
سابقه و هدف: کروناویروس‌ها، باRNA تک‌رشته‌ای به‌طور گسترده منتشر و باعث بیماریهای تنفسی، گوارشی، کبدی و عصبی می‌شوند. هدف این پژوهش بررسی تأثیر کپسول پادزهر جهت کنترل علائم بالینی در بیماران مبتلا به کووید- ۱۹ طی یک مطالعۀ بالینی پایلوت است.
مواد و روش‌ها: این یک مطالعۀ کارآزمایی بالینی (Clinical trial) کنترل‌شدۀ تصادفی است که در تابستان و پاییز ۱۴۰۰ شمسی، در استان مازندران با جامعۀ آماری بیماران کووید-۱۹ براساس پروتکل کشور ایران و بر مبنای معیارهای تعیین‌شده انجام شد. در این مطالعه ۶۸ بیمار قطعی با انتخاب تصادفی، به دو گروه مداخله (پادزهر) و کنترل تقسیم شدند. همۀ بیماران مبتلا به کووید-۱۹ در بخش عفونی، داروهای درمان کرونا را دریافت کردند و گروه مداخله علاوه بر آن، روزانه ۶ عدد کپسول پادزهر (ساخت شرکت نیاک با شماره‌پروانۀ ساخت ۰۳۸۵-۹۴-س) را مصرف می‌کردند. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS (version: ۱۷) به روش ITT آنالیز شد. ملاک قضاوت معنی‌داری آماری، مقدار p کمتر از ۰/۰۵ بود.
یافته‌ها: در بدو بستری تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر شدت علائم و نشانه‌ها وجود نداشت (p>۰/۰۵)؛ شدت علائم و نشانه‌ها در مدت بستری تفاوت معنادار آماری را نشان نداد. در پیگیری بعد از ۱۴ روز، تعداد ۲۸ نفر از گروه دارو و ۲۴ نفر از گروه کنترل پاسخ دادند. تعداد ۲۲ نفر (۷۸/۶ درصد) از گروه دارو و ۱۱ نفر (۸/ ۴۵درصد) از گروه کنترل، بهبود کامل علائم را ذکر کردند. هیچ‌گونه عارضه‌ای در مصرف‌کنندگان پادزهر مشاهده و گزارش نشد.
نتیجه‌گیری: پادزهر سبب کاهش شدت علائم و نشانه‌های بیماری کووید-۱۹ شد، اما در مقایسه با گروه کنترل در دوران بستری، تفاوت معنادار آماری را نشان نداد. در پیگیری دو هفته بعد گروه پادزهر وضعیت بهتری داشتند و علائم باقی‌مانده در آنها کمتر بود.
نرگس تاجیک، زهرا قهرمانی، زهرا علمدار، نفیسه شعبانی، محمدحسین آیتی،
دوره ۱۳، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده
در طول تاریخ زندگی انسان‌ها همواره همه‌گیری‌ها یکی از تهدیدهای جدی حیات بشر بوده که نحوۀ کنترل و پیشگیری از آن اهمیت ویژه‌ای دارد. یکی از پزشکان برجستۀ طب ایرانی در دوران صفویه، بهاءالدوله رازی است که علاوه بر جایگاه علمی، از جایگاه سیاسی برخوردار بوده است. او مجموعۀ کاملی از تعریف شرایطی که باعث همه‌گیری می‌شود، علائم بیماری ناشی از آن و راهکارهای پیشگیری و کنترل آن را در کتاب خلاصه التجارب خود آورده است. این مقاله در نظر دارد مطالب بهاءالدوله رازی را ارائه دهد که دربردارندۀ تجارب شخصی او و دیگر پزشکان دورۀ اسلامی تا پیش از دوران صفویه در رابطه با بیماریهای همهگیر است. این مطالعه با استفاده از روش کتابخانه‌ای و اسنادی، موضوع بیماریهای همهگیر را بر طبق کتاب بهاءالدوله رازی بررسی کرده، سپس به تحلیل و تجزیه هر بخش و استنتاج یافته‌ها و تطبیق آن با طب امروزی می‌پردازد. مطالب کتاب خلاصه التجارب بهاءالدوله رازی در مورد همه‌گیری‌ها را می‌توان به ۳ بخش تقسیم کرد. مطالب مربوط به بخش ۱ و ۲ جمع‌آوری مطالب پیشینیان توسط او بوده است. درحالیکه ما در بخش سوم شاهد ایدههای بهاءالدوله در بخش پیشگیری از قبیل اشاره به نوع پوشش خاص در منزل، توصیه به استفاده از پشه‌بند (مکان ویژه در زمان همه‌گیری) و استفاده از گیاهان خاص هستیم که به‌نظر میرسد این روش‌ها از راهکارهای منحصربه‌فرد بهاءالدوله رازی در زمان همه‌گیری‌ها بوده است. با توجه به اینکه کتاب خلاصه التجارب رازی از جمله کتب متأخر طب ایرانی است و بهاءالدوله رازی علاوه بر جمع‌آوری نظر حکمای قبل از خود به ذکر تجربیات خود نیز پرداخته، تحقیق و بررسی بر روی این کتاب بسیار حائز اهمیت بوده بهطوریکه توصیهها و راهکارهای پیشگیری او می‌تواند مبنای مطالعات پایه و بالینی قرار گیرد.
نفیسه شعبانی، نرگس تاجیک، زهرا قهرمانی، زهرا علمدار، محمدحسین آیتی،
دوره ۱۳، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۴۰۱ )
چکیده
بیماریهای همهگیر و مسری از دیرباز در جوامع بشری رایج بوده که همواره مشکلاتی را ایجاد کرده‌اند. ایرانیان باستان با امراض مسری آشنایی داشته و با تدابیر پیشگیرانه مانع از شیوع این بیماری‌ها بوده‌اند. رویکرد پیشگیرانۀ پس از اسلام در طب ایرانی مورد تأکید حکمای مسلمان ایرانی بوده است و رساله‌های فراوانی در این باب نگاشته‌اند. نصیحت‌نامۀ سلیمانی اثر حکیم شاه محمدبن حاجی قزوینی (قرن ۱۰ هجری قمری) از آثار کوتاه و ارزشمندی است که برای نگهداشت سلامتی در ایام همه‌گیری‌ها نوشته شده است. پژوهش حاضر یک مطالعۀ مروری با روش کتابخانه‌ای است که به معرفی کتاب نصیحت‌نامۀ سلیمانی و مؤلف آن حکیم شاه محمد قزوینی و بیان تدابیر پیشگیرانۀ ذکرشده در اثر می‌پردازد. حکیم شاه محمدبن حاجی قزوینی از دانشمندان ایرانی سنی‌مذهب بود که در دوران صفویه در ایران می‌زیسته است و سپس به دعوت سلطان بایزید دوم عثمانی به استانبول مهاجرت می‌کند. در قرن ۱۵ میلادی (قرن ۹ هجری قمری) امپراتوری عثمانی با اپیدمی طاعون و سایر عفونت‌ها روبه‌رو بود که مؤلف، اثر ارزشمند خود با عنوان نصیحت‌نامۀ سلیمانی در باب حفظ الصحه در ایام همه‌گیری‌ها را برای سلیمان قانونی سلطان عثمانی (۹۲۶ تا ۹۷۴ هجری قمری) در سال ۹۲۹ هجری قمری به زبان فارسی نگاشته است. مؤلف تدابیر پیشگیرانه در ایام همه‌گیری‌ها را براساس اصول ستۀ ضروریه در مکتب طب ایرانی بیان می‌کند. امروزه با پیدایش همه‌گیری کرونا و نقش رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی، اهمیت حوزۀ بهداشت و پیشگیری بیش از پیش بر همگان مشخص شده و این در حالی است که حکمای طب ایرانی از کهن‌ترین دوران از دانش و آگاهی خوبی در حوزۀ بهداشت و سلامت عمومی برخوردار بوده و پیشگیری را مقدم بر درمان دانسته و تدابیر حفظ سلامتی را مورد توجه قرار میدادهاند
