آمنوره و الیگومنوره از شایع‌ترین اختلالات قاعدگی زنان در سراسر دنیا می‌باشد. در ایران شیوع بالای آمنوره ثانویه و اولیگومنوره در بررسی‌های متعدد گزارش شده است. آمنوره یعنی قطع قاعدگی در سه سیکل متوالی یا قطع قاعدگی بیش از شش ماه در کسانی که قاعدگی نامرتب دارند و اولیگومنوره زمانی رخ می‌دهد که تأخیر در فواصل بین قاعدگی بیش از ۳۶ روز باشد. این بیماری با توجه به این که دختران و زنان جوان در سنین باروری را مبتلا می‌کند عوارض جبران‌ناپذیری را می‌تواند در پی داشته باشد که تشخیص و درمان به موقع آن را حائز اهمیّت می‌نماید. طب سنّتی ایران که یک مکتب طبی کل‌نگر می‌باشد، دیدگاه‌های ویژه‌ای در تشخیص و درمان دارد. تئوری‌های ارایه شده توسط حکمای این طب هرچند با زبان خاص بیان شده‌اند، امّا در مواردی با ژنیکولوژی مدرن مطابقت دارد. در طب سنّتی احتباس طمث یعنی فواصل بین سیکل‌ها بیش از دو ماه گردد یا قاعدگی کاملاً قطع شود و یا خون حیض اندک بیاید. در طب سنّتی ایران این اعتقاد وجود دارد که اگر حیض زن طبیعی و منظم باشد نشان دهنده‌ی تندرستی است. بطور کلی دلایل عمده‌ی بیان شده در رابطه با احتباس طمث شامل علل رحمی و علل مشارکتی با اعضای دیگر می‌باشد. این تحقیق بر آن است که مروری بر دیدگاه طب سنّتی در علل و اسباب بوجود آورنده‌ی این بیماری داشته تا شاید بتواند دریچه‌ای نو در برخورد با این مشکل بگشاید و بتواند راهگشای مشکلات زنان جوان در سنین ارزشمند باروری باشد. البته شایان ذکر است این موضوع آغاز راهی است در مواجهه با اختلالات قاعدگی با دیدگاهی متفاوت و روشن که تحقیقات بیشتری را می‌طلبد.
