از زمانه‌ای کهن انسان‌ها در تمام اقوام و قبایل برای درمان بیماری‌های خود از گیاهان دارویی استفاده می‌کردند. حتی در هنگام بیماری، جانوران گوشت‌خوار به صورت غریزی به مصرف گیاهان رو می‌آورند. گیاه Ferula gummosa BIOSS. در منابع و متون قدیمی به نام بارزد و در بازار به نام جاوشیر شناخته می‌شود. شیرابه خارج شده از آن گیاه را باریجه(Galbanum) می‌نامند. از نظر طبیعت طبق رأی حکمای طب سنتی خیلی گرم و خشک و از نظر خواص آنرا ملیّن،محلل، باد‌شکن، تریاق سم‌ها و مدر حیض به همراه خاصیت‌های بسیار دیگری دانسته‌اند. این گیاه بومی ایران است ولی امروزه به عنوان: محرک، ضد عفونی کننده، مقوی رحم در سایر کشورها و بسیار کمتر در ایران استفاده می‌شود. با بررسی‌های آزمایشگاهی خواص متنوعی مانند: اثر بر افزایش فشار خون، اثر بر اعتیاد به مورفین، اثر بر یبوست این گیاه به اثبات رسیده است. در این مطالعه سعی شده تا با مروری بر دانسته‌های کهن و یافته‌های اخیر مجموعه‌ای مفید و ارزشمند از ویژگی‌های این گیاه در اختیار خوانندگان قرار گرفته تا مورد استفاده در طب سنّتی و پزشکی جدید قرار گیرد.

سابقه و هدف: خداوند در ماه مبارک رمضان روزه را واجب کرده است. در این ماه، زمان خوردن و آشامیدن محدود به سحر و افطار است. درواقع یکی از فلسفه‏های روزه، حفظ سلامتی است، اما مشاهده می‌‏شود سلامتی بعضی افراد در ایام روزه‏داری دچار اختلال می‏شود. هدف این مطالعه، استخراج اصول خوردن و آشامیدن در ماه مبارک رمضان است، تا افراد بیشتری بتوانند از این فریضه بهره‌مند شوند.
مواد و روش‌ها: این بررسی یک مطالعه کیفی است که مطالب ابتدا تجزیه و تحلیل و سپس دسته‌‏بندی شده‌‏است و منابع تحقیق در برخی از کتب معتبر طب سنتی ذکر شده است.
یافته‌ها: یافته‌های حاصل عبارتست از نه اصل، که به شرح زیر است: هم‌زمانی افطار و شام؛ نوشیدن مایعات، یک الی دو ساعت پس از شام؛ خوردن میوه‌جات، شب قبل از خواب؛ الزام به خوردن سحری، نوشیدن مایعات کافی قبل از سحری (نه پس از آن)؛ پرهیز از تنوع غذایی در افطار و سحر؛ پرهیز از هم‌‏زمانی خوردن برخی از خوراکی‌ها؛ پیشگیری از یبوست و پرهیز از خوابیدن بین اذان صبح تا طلوع آفتاب.
نتیجه‌گیری: روزه، عبادتی است که فواید جسمانی هم به دنبال دارد. برای بهره‌مندی از این فواید، لازم است در خوردن و آشامیدن اصولی را رعایت کرد. عدم رعایت این اصول، نه‌تنها باعث کاهش یا عدم بهره‏‌مندی از این فواید می‏‌شود، بلکه می‌‏تواند باعث بیماری شده و توفیق روزه‌داری را از انسان سلب کند.

سابقه و هدف: در سال‌های اخیر به کارگیری طب مکمل و سنتی در کشورهای رو به توسعه و توسعه یافته رو به افزایش است. هدف این مطالعه بررسی میزان آگاهی زنان باردار از طب مکمل و سنتی، میزان به کارگیری و نیز دلایل استفاده از آن در دوران بارداری می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی، ۳۲۰ مادر بستری در بخش بعد از زایمان بیمارستان‌های استان مازندران طی ماه‌های اسفند تا تیر ۴-۱۳۹۳ مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌ها با پرسش‌نامه خود ایفد طی ۳-۲ روز بعد از زایمان جمع‌آوری گردید. جهت یادآوری ۱۴ روش طب مکمل و سنتی در ابتدای پرسش‌نامه ذکر گردید. میزان شناخت و به کارگیری روش‌ها و فاکتورهای مربوطه مورد ارزیابی واقع شد. داده‌ها با آمار توصیفی و آزمون کی اسکوار تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد  ۴۵/۱%  از نمونه ها حداقل با یکی از روش‌های طب مکمل و سنتی آشنا بودند. همچنین ۲۶/۸ زنان از این روش‌ها در دوران بارداری استفاده کرده که گیاهان دارویی (۹/۵%)، دعا درمانی (۶.۵%)، آب درمانی (۵%) و حجامت (۴/۱%) شایع‌ترین روش‌های به کار گرفته شده بود. اکثر زنان این روش‌ها را در طول بارداری به کار گرفته بودند (۳۹/۲%). مهم‌ترین دلیل به کارگیری روش‌ها بی‌خطری آنان ذکر شد و ۸۴/۹% آنان از روش‌ها رضایت داشتنند. نتایج نشان داد زنانی که با روش‌های طب مکمل و سنتی آشنا بودند به‌طور معنی‌داری از این روش‌ها بیشتر استفاده کرده بودند. ارتباط معنی‌داری بین کاربرد روش‌ها و مشخصه‌های دموگرافیک یافت نشد.

نتیجه گیری: اگرچه کاربرد طب مکمل و سنتی در زنان باردار این مطالعه وسیع نبود اما، به دلیل نبودن اطلاعات کافی دال بر بی‌خطری استفاده از آنان هم برای مادر و هم برای جنین در دوران بارداری، بررسی این مهم در دوران بارداری ضروری می‌باشد.