سابقه و هدف: بررسی نقش تغذیه در متون طب سنتی و تاریخ پزشکی بیانگر جایگاه ویژه آن در حفظ و نگهداری و در صورت بیماری، بازگرداندن سلامتی است. یکی از غذاهای مناسب و سالم در سفره سنتی ایرانی، آبگوشت است. همچنین آبگوشت یا ماءاللحم یکی از غذاهای دارویی در طب ایرانی است که در درمان بیماران از آن استفاده می‌شود. این غذا در متون طب سنتی هم به عنوان یک غذا و هم به عنوان یک دارو آمده و حکمای ایرانی با نگارش مقالات و حتی رساله‌های مجزا دربارۀ آن، اهمیت و ارزش غذایی آن را بیان کرده‌اند.
این پژوهش به بررسی و تحلیل نظریات حکمای مختلف در خصوص روش پخت انواع آبگوشت و نقش آن در حفظ و بازگرداندن سلامتی بدن پرداخته و در همین راستا، به عنوان نمونه، به معرفی و تبیین بخشی از رسالۀ فاقد المغالطه پرداخته است. مواد و روش‌ها: تحقیق به روش مطالعۀ کتابخانه‌ای انجام گرفت. با مطالعۀ کتاب‌های پزشکی دورۀ اسلامی در زمینۀ آبگوشت و به‌ویژه نسخۀ خطی فاقد المغالطه، در زمینۀ آبگوشت و تأثیرات دارویی آن، به معرفی این نسخۀ خطی پرداخته می‌شود. نتیجه‌گیری: نگاهی به نتایج این پژوهش که با رویکرد توصیفی- تحلیلی و با بررسی منابع طب ایرانی، بهخصوص رسالۀ مستقل فاقد المغالطه به نگارش درآمده است، نشان می‌دهد که حکمای ایرانی تا چه حد به نقش انواع آبگوشت در حفظ سلامتی و درمان بیماری‌ها اذعان داشته و آن را توصیه می‌کرده‌اند.
