تاریخ پزشکی در ایران به دوران پیش از اسلام می‌رسد، اولین مرکز آموزش پزشکی با نام «جندی شاپور»، که نقش بسیار مهمی در شکل‌گیری و تکوین این علم داشته، در زمان حکومت ساسانیان ساخته شد. این دانشگاه پس از حمله اعراب مسلمان به ایران همچنان از رونق علمی برخوردار بود،اما بعد از دو قرن آشوب و هرج و مرج و با روی ‌کار آمدن حکومت عباسیان، با انتقال اولین پرشک این مرکز به بغداد در عمل دستاوردهای این دانشگاه به مرکز جهان اسلام منتقل شد.پزشکی پس از اسلام با امتزاج چند مقولۀ علمی از جمله طب یونانی، بقراطی و جالینوسی تقویت؛ و با حمایت امرای وقت از جمله هارون‌الرشید و مأمون پیشرفت کرد، به‌طوری‌که کم کم پزشکان جهان اسلام توانستند به تألیف آثار طبی مستقل بپردازند؛ اولین قدم به‌صورت دائره‌المعارف‌های جامع و کلی شکل گرفت. با ظهور دولت آل بویه و حمایت بی‌دریغ دولت‌مردان این سلسله زمینه برای تخصصی‌شدن پزشکی و شکل‌گیری شاخه‌هایی از این علوم فراهم شد. بر همین اساس شناخت جایگاه پزشکی در زمان آل بویه با تکیه بر تغییر و تحولات مبتنی بر تخصص‌گرایی از اهمیت به‌سزایی برخوردار است؛ این شناخت و بررسی براساس این سوال که: تخصص‌های پزشکی دوره آل بویه کدامند؛سامان یافته است.
نتایج تحقیق، بیانگر آن است که حمایت‌های بی‌دریغ امرای آل‌‌ بویه به‌خصوص عضدالدوله موجبات ارتقاء سطح بهداشت و درمان جامعه را به همراه داشته‌است؛ پیامد عامل فوق، جذب دانشمندان و پزشکان متخصص برجسته‌ای بود که بدون توجه به مشکلات گوناگون، به بهترین وجه به امر پزشکی و حتی انتقال اطلاعات طبی خود از طریق تهیه کتاب و حفظ آنها به صورت تألیف و ترجمه کارنامه درخشانی از خود به ‌جای گذاشتند..