سابقه و هدف: اختلال روانی با تظاهرات روانشناختی و رفتاری و یا آشفتگی در کارکرد مشخص می‌شود. در روان‌پزشکی، درمان دارویی به عنوان خط مقدم درمان بیماری‌های روانی تلقی می‌شود، به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران، علاوه بر اینکه درمان‌های دارویی برای درمان بیماران کافی به نظر نمی‌رسد، بیماران و خانواده‌ها نیز به دنبال پیدا کردن درمان‌های جایگزین هستند که روش‌های طب مکمل جزء این درمان‌هاست. با توجه به اهمیت خانواده بیماران در امر تداوم درمان، کیفیت و اثربخشی آن بررسی آگاهی و نگرش آنان در مورد درمان‌های موجود موثر خواهد بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی بوده که برروی ۱۸۱ نفر از مراقبین بیماران روانی مراجعه کننده به مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شده است. جمع آوری اطلاعات بوسیله پرسشنامه محقق ساخته که اعتبارسنجی محتوایی و روایی آلفا کرونباخ ۰/۷۸ تایید شده، انجام شده است.میزان آگاهی و نگرش به دارو درمانی و طب مکمل تعیین و نقش عوامل مرتبط با آن با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته‌ها: از مجموع۱۸۱ نفر شرکت کننده ۵۵/۲% زن و بقیه مرد بودند. نمای سنی آن ۴۰ تا ۵۰ سال و به میزان ۵/۳۱ درصد و تحصیلات ۳۵/۹% در سطح متوسطه بود. تحقیق روی تعداد ۱۸۱ نفر مراقبین بیماران روانی انجام گرفت. میزان آگاهی خوب نسبت به دارو درمانی ۳۳/۱ درصد و نگرش آن ۱۵/۵ درصد بود و در مورد طب مکمل به ترتیب ۹/۴ و ۱۴/۹ درصد بود. تحصیلات و شغل با میزان آگاهی از طب مکمل نقش داشته است. ( ۰/۰۲=p) و سن و شغل با نگرش مثبت به طب مکمل نقش داشته است(۰/۰۶=p). نتیجه گیری: از آنجا که یکی از مهم‌ترین عوامل ارتقای سیر بهبودی بیمار و پیشگیری از عود بیماری که به بستری‌های مجدد منتهی می‌شود، آگاهی و نگرش مراقبین به درمان است لذا احتمالا برنامه‌ریزی در جهت افزایش آگاهی و بالا بردن سطح نگرش این گروه از گیرندگان خدمات بهداشتی و درمانی ضروری به نظر می‌رسد.
