خوز و خوزی و کتاب‌هایشان به نام شوسماهی و جامع الخوز به کرّات به عنوان مرجع در منابع مهم پزشکی قدیم در اسلام و ایران مورد استفاده قرار گرفته‌اند ولی متأسفانه امروزه در دسترس نمی‌باشند.
در این مطالعه چهار کتاب «القانون فی الطب» ابن‌سینا، «الحاوی» رازی، «الجامع المفردات الأغذیه و الأدویه» ابن‌بیطار و «الصیدنه» ابوریحان بیرونی برای اوّلین بار مورد استقصای کامل قرار گرفت و کلیه‌ی ارجاع‌های مربوط به خوز و خوزی بطور کامل مشخص گردید. مطالعه‌ی حاضر نشان داد، در کتاب الحاوی ۲۱۷ بار، در کتاب القانون ۱۶ بار، در کتاب الجامع ۴۴ بار و در کتاب الصیدنه ۱۷ بار به خوز و خوزی ارجاع داده شده است. با توجّه به جملاتی مانند «اجتمعت الخوز»، «قالت الخوز قاطبه»، «قیل فی جامع الخوز»، «الخوز فی شوسماهی» و «قیل فی شوسماهی الخوز»، به نظر می‌رسد که برای اوّلین بار در تاریخ پزشکی، دانشمندان مکتب پزشکی جندی‌شاپور یا گروهی از آنان، نظرات و آراء خود را که بر آن اجماع داشته‌اند در یک یا چند کتاب مدوّن نموده و برای بشریّت به ودیعت نهاده‌اند. همچنین با توجّه به بعضی از ارجاع‌های مستقیم بیرونی و ابن‌بیطار به خوز و خوزی که بدون ذکر منبع واسطه است، این احتمال وجود دارد که برخی از کتاب‌های خوزیان در مناطق مختلف، حتی در اندلس آن‌روز، در دسترس بوده است
Naseri M, Soltani A, Ghaffari F, Taheripanah T, Rezaeizadeh H, Karimi M et al . Khuz and Khuzi as cited in the Sources of Iranian Traditional Medicine. jiitm 2010; 1 (2) :149-164 URL: http://jiitm.ir/article-1-50-fa.html
ناصری محسن، سلطانی ابوالقاسم، غفاری فرزانه، طاهری‌پناه طیبه، رضایی‌زاده حسین، کریمی مهرداد و همکاران.. خوز و خوزی در منابع طب سنّتی ایران. مجله طب سنتي اسلام وايران. 1389; 1 (2) :149-164
