در طب سنتی ایرانی، درمان مزاجی بر پایه تجربیات چندین هزار ساله استوار است که آگاهی از آن‌ها سبب می‎شود تا بتوان در درمان بیماری‌ها روش‌های کارآمدتری را در پیش گرفت. از جمله این بیماری‌ها انسداد روده است که طب سنتی ایرانی با یک رویکرد اصولی در درمان دارویی آن موفق بوده است. انسداد روده با درمان‌های حمایتی ممکن است بهبود یابد، اما اگر انسداد نسبی به سمت انسداد کامل پیشرفت کند نکروز روده رخ می‎دهد و به جراحی به‌منظور خارج کردن قسمت درگیر روده نیاز می‌شود که با عوارض و مرگ و میر بالایی همراه است. تحقیقات نشان داده درمان خوراکی با مسهل‎ها در بهبود نتایج درمان حمایتی انسداد روده و کاهش طول مدت بستری موثر بوده است؛ با این وجود تجویز خوراکی مسهل‎ها می‎تواند بالقوه خطر پارگی روده را به دنبال داشته باشد. در طب سنتی ایرانی، صفرای گاو به‌عنوان یک داروی جالی و با قدرت نفوذ بالا -که ایجاد اسهال می‎کند- در درمان انسداد روده به شکل ضماد، حقنه و یا حمول به‌کار می‎رود. صفرای گاو حاوی اسیدهای صفراوی deoxycholic acid ،chenodeoxycholic acid و taurochenodeoxycholic acid است که با افزایش ترانزیت کولونی، کاهش قوام و تسهیل حرکت رو به جلوی محتویات روده و جلوگیری از رشد بیش از اندازه باکتری‌ها می‎تواند در کاهش علایم انسداد روده موثر باشد. از طرفی صفرای گاو به‌دلیل محتوای بالای اسید کولیک، نفوذ پوستی خوبی دارد و از آن‌جایی که مصرف آن موضعی است در مقایسه با مسهل‌های خوراکی، کاربرد آن ساده‎تر و با خطر کمتری همراه است. در نتیجه این نظریه مطرح می‎شود که استفاده از صفرای گاو به‌عنوان یک درمان کمکی، می‎تواند موفقیت درمان انسداد روده را افزایش و نیاز به جراحی و در نتیجه عوارض و مرگ و میر را کاهش دهد.