یکی از مکاتب علمی و پزشکی تأثیرگذار در جهان باستان مکتب اسکندریه بوده که از زمان شکل‌گیری‌اش در دوره جانشینان اسکندر (از ۳۰۵ تا ۳۰ پیش از میلاد، نزدیک به سیصد سال) در مصر (بطالسه) تا حمله رومیان و سقوط این سلسله شاهد رونق و شکوفایی بسیاری در علم طب بوده‌است. اساتید علمی اسکندریه با عناد و تعصب مذهبی رومیان، مجبور به مهاجرت به مرکز علمی جندی‌شاپور در دورۀ خسرو انوشیروان شده، و سبب شکوفایی بیشتر این مرکز جهانی شدند. مشابه این رویه در دورۀ اسلامی با تأسیس مکتب دارالعلم بغداد در زمان هارون‌الرشید و مامون ادامه ‌یافت. مکتب علمی اسکندریه که لقب دارالعلمی را در جهان باستان به خود اختصاص داده‌است، با دارا بودن مدارس علمی، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی و کتابخانه‌ مجهز، شهرتی جهانی یافته ‌بود. علما و دانشمندان بزرگی که در این مکتب پا به عرصه نهادند، شیوه‌های نوینی در پزشکی ابداع‌کردند. موفقیت‌ها و پیشرفت‌های این دانشمندان در زمان نهضت‌های ترجمه رخ داده در دو مرکز جندی‌شاپور و بغداد و طی دو دورۀ حکمرانی ساسانیان و بنی‌عباس به این مراکز علمی منتقل شد. در این مطالعه سعی شده این مکتب بزرگ پزشکی مورد بررسی قرار گیرد.