نیاکان ما پایه‌گذاران اصلی شاخه‌های مهمی از علوم به ویژه پزشکی و آموزش آن در دنیا بوده‌اند. در گذشته دانش پزشکی در طب سنّتی به دو بخش نظری و عملی تقسیم می‌شد که آموزش هر کدام در جایگاه خاص خود صورت می‌گرفته است. استفاده از سخنرانی در حلقه‌های کوچک، پرسش و پاسخ، حل مسأله، آموزش بر اساس جدول و الگوریتم و استفاده از شعر جزء شایع‌ترین شیوه‌های تدریس بوده است. آموزش دروس عملی در بیمارستان‌های آموزشی درمانی صورت می‌گرفت. گاهی دروس نظری نیز در بالین بیمار تدریس می‌شد. همچنین نوشتن پایان‌نامه و امتحان جامع نهایی برای دریافت گواهینامه پزشکی الزامی بود.
دانشمندان ایرانی با تلفیقی از روش‌های آموزش دروس تئوری، هم بر میزان یادگیری و هم به خاطر سپاری دانشجویان توجه داشته‌اند چرا که ایجاد توانایی برای احراز وظایف اجتماعی پس از فراغت از تحصیل از جمله مسایلی است که در باب آداب تعلیم و تربیت در اسلام به آن توجه ویژه شده است. نکته‌ی مهمی که در گذشته‌ی ایران به آن بیشتر از اکنون توجه شده، آزادی تحصیل در همه‌ی رشته‌ها حتّی پزشکی بوده است ولی دانشجو پس از فراغت از تحصیل باید علاوه بر نوشتن پایان‌نامه (رساله) از سد امتحانات جامع و پایانی عبور می‌نمود تا اجازه‌ی کار و طبابت در آن رشته به وی داده می‌شد؛ چیزی که در آموزش فعلی پزشکی عمومی کشور ما جای خالی آن به وضوح احساس می‌شود.
