شهر جندی‌شاپور توسط شاپور اوّل ساسانی در خوزستان بنا گردید. این شهر در دوره‌‌ی شاپور دوّم گسترش یافت و بالاخره مرکز اسقف‌نشین کلیسای مطران گردید. خسرو انوشیروان با تاسیس بیمارستان و دانشکده‌ی پزشکی آن‌را به اوج شکوه خود رساند.
خسرو انوشیروان، برزویه‌ی ایرانی را جهت جمع‌آوری نوشته‌های هندی به هند گسیل کرد و او کلیله و دمنه را نیز با خود به ایران آورد. با ورود پزشکان یونانی به دربار پادشاهان، جندی‌شاپور محل تلاقی طب هندی و یونانی و ایرانی گردید، البته طب یونانی غالب بود. اوّلین تماس انتقال طب از جندی‌شاپور به بغداد از طریق دعوت منصور، خلیفه‌ی عباسی، از جرجیس‌بن بُختیشوع رئیس دانشکده‌ی پزشکی جندی‌شاپور جهت معالجه صورت گرفت.
با تاسیس بیت‌الحکمه در بغداد آثار یونانی چون بقراط، جالینوس و دیسقوریدوس از یونانی به سریانی و بعد به عربی و مستقیماً از یونانی به عربی توسط گروهی از مترجمین به ریاست حنین‌بن‌‌اسحاق و پسرش اسحاق‌بن‌‌حنین و خواهرزاده‌اش اعسم انجام گرفت و به‌این ترتیب طب یونانی تاثیر خود را گذاشت و با ظهور افرادی چون ابن‌ماسویه، ابن‌‌طبری، زکریای‌رازی، ابن‌سینا و بیرونی درخت طب اسلامی بارور گردید و پس از ‌ترجمه‌ی آثار آن‌ها به زبان لاتین تا قرن ۱۷ میلادی بر دانشگاه‌های اروپا تاثیر‌گذار ماند.