سابقه و هدف: Licorice (شیرین بیان) گیاهی داروئی به دست آمده از گیاه Glycrrhizaglabra می باشد. شیرین بیان جزء یکی از قدیمی‌ترین گیاهان داروئی با تاریخچه مصرف طولانی است. این گیاه داروئی برای بسیاری از بیماری‌ها از جمله زخم ها، بیماری‌های عفونی، کبدی و کلیوی به کار رفته است. اخیراً تصور سنتی بی ضرر بودن شیرین بیان زیر سؤال رفته است و مطالعات بسیاری به بررسی عوارض جانبی مصرف این ماده (اختلالات قلبی- عروقی، نورولوژیک و اختلالات الکترولیتی) پرداخته‌اند. ایران جزء یکی از کشورهای بومی تولید و صادر کننده شیرین بیان می‌باشد. بنابراین به دلیل فراوانی و دسترسی آسان و اطلاعات اندک احتمال سوء مصرف و پیدایش عوارض وجود دارد. هدف این مطالعه بررسی نوع و شیوع عوارض در بیماران مصرف کننده licorice (شیرین بیان) در بیماران مراجعه کننده به بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان شهید صدوقی یزد در سال‌های ۹۱ و ۹۲ بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی در بیمارانی که در سال‌های ۹۱ و ۹۲ به دلایل طبی- جراحی در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان شهید صدوقی یزد بستری شدند و مصرف شیرین بیان داشتند صورت گرفت و اطلاعات با تست آماری کای اسکوار و نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ مورد آنالیز قرار گرفت.
یافته‌ها: از ۴۳ بیمار مصرف کننده شیرین بیان ۲۴ بیمار مرد و ۱۹ بیمار زن بودند. گسترۀ سنی بیماران ۶۰-۴۵ سال با متوسط ۵۲.۵ بود. شایع‌ترین عوارض هیپرتنشن (%۷۳)، را بدومیولیز (%۹۲.۷)، ادم ژنرالیزه (%۲۳.۲) و هیپوکالمی (%۱۶.۲) بودند. میزان بروز عوارض با طول مدت مصرف رابطه مستقیم داشت.  
بحث و نتیجه گیری:ایران کشوری تولید کننده و صادر کننده شیرین بیان می‌باشد. لذا دسترسی آسان و ارزانی محصول و آگاهی کم جامعه سبب سوء مصرف این گیاه داروئی و پیدایش عوارض می‌شود. اطلاع رسانی دقیق و نظارت بر تولید و خرید و فروش و مصرف سبب کاهش مصرف خودسرانه و عوارض جبران ناپذیر آن می‌شود.