سابقه و هدف: با اینکه از شروع «طب سنتی» هزاران سال می‌گذرد، هنوز هم کاربرد آن در درمان بیماری‌های گوناگون تمرکز عمده بسیاری از پژوهش‌های امروزی است. لکنت اختلالی پیچیده است که بر دستاوردهای شغلی، اجتماعی، آکادمیک و عاطفی افراد تاثیر می‌گذارد. این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین نوع مزاج و شدت لکنت در افراد فارسی زبان دارای لکنت پیشرفته انجام شد.
مواد و روش‌ها: چهل نفر دارای لکنت پیشرفته و چهل نفر دارای گفتار روان که از نظر سن و جنس با افراد لکنتی هم‌سان بودند، در این مطالعه مقطعی توصیفی-تحلیلی شرکت کردند. برای ازیابی نوع مزاج و شدت لکنت به‌ترتیب از «پرسشنامه تعیین نوع مزاج» و مقیاس سنجش شدت لکنت-۳، استفاده شد. تحلیل آماری داده‌ها با کمک SPSS نسخه ۱۸ انجام شد. روش آمار استنباطی تی مستقل و هم‌بستگی پیرسون برای بررسی رابطه متغیرها به‌کار رفت.
یافته‌ها: میانگین نمره مزاج در افراد داری گفتار روان نسبت به آزمودنی‌های دارای لکنت بیشتر بود، اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی‌دار نبود (۰/۰۹ = p). بین میانگین نمرات مزاج و میانگبن نمره شدت لکنت هم‌بستگی معنی‌دار مشاهده شد (۰/۰۴ = p) و این همبستگی منفی بود. درواقع، هرچه نمره افراد در آزمون مزاج بیشتر باشد، شدت لکنت‌شان کمتر است.
بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش نشان داد که با گرم‌تر‌شدن مزاج، شدت لکنت افراد لکنتی کاهش می‌یابد. پیشنهاد می‌شود که افراد لکنتی با استفاده از غذاهایی که مزاج گرم دارند، اعتدال مزاج خود را حفظ کنند و مصرف غذایی که مزاج سرد دارند را کاهش دهند.