غمز، واژه‌ای اختصاصی در طب ایرانی به معنای فشردن با انگشت است که با هدف درمان خاصی بر روی مناطقی از بدن اعمال می‌شود. امروزه به درمان از طریق اعمال فشار بر نقاط واقع در دست و پا، بازتاب درمانی گفته می‌شود. بازتاب درمانی با غمزدرمانی ایرانی شباهت‌هایی دارد که ناشی از مرتبط دانستن فشار به اعضا با عملکرد ارگان‌ها از طریق مسیرهایی مشابه است.
این مسیر ارتباطی در پزشکی ایرانی تحت عنوان مسیر‌های محاذات شناخته شده است که در واقع سیر حرکت مواد در بدن را نشان می‌دهند. پزشک ایرانی با شناخت این مسیر و غمز درمانی که یکی از راه‌های انتقال مواد محسوب می‌شود، می‌تواند جریان آسیب را از سمت عضو آسیب دیده منحرف سازد و به رفع بیماری کمک کند.
شناخت مسیر ارتباطی اعضا و نظریه انتقال مواد در طب ایرانی ضمن این‌که زمینه استفاده از مکتوبات به جا مانده از مطالعات نسل اندر نسل حکمای ایرانی را فراهم می‌سازد، می‌تواند به رفع ابهاماتی که در زمینه بازتاب‌درمانی وجود دارند کمک کند، علاوه بر آن به تحقیقاتی که در این زمینه صورت می‌گیرند جهت می‌دهد.
