انسان همواره برای بهبود زندگی خویش نگاهی دقیق به طبیعت و خواص آن داشته و همین نگاه، نقطه آغاز دانش و معرفت بشری گشته است. در این میان شناخت جنبه‌های دارویی گیاهان، تاریخی دیرینه دارد که بررسی آن سبب بهره مندی از میراث تجربه و تفکر گذشتگان خواهد بود.
بازتاب گیاه درمانی در ادبیات و فرهنگ مکتوب ملل مختلف، بیانگر همین تجارب ارزشمند است و این موضوع در شعر فارسی که گسترده‌ترین آینه فرهنگی ایران زمین است، جلوه‌ای چشمگیر دارد. شاعران ایرانی علاوه بر اشاره به نام گیاهان دارویی انواع کاربردهای درمانی آن‌ها نیز سخن گفته و آن را دست‌مایه بیان پند و اندرز و مرثیه و تغزل و عرفان ساخته‌اند.
بررسی این جلوه‌های درخشان در شعر فارسی، قدمت و اهمیت گیاه درمانی و میزان رواج آن را در بین ایرانیان آشکار می‌سازد و انواع کاربردهای درمانی گیاهان را بیان می‌کند. این امر نشان می‌دهد که شاعران چگونه پاره‌ای از دانش رایج زمان خود را به هنر شعر پیوند زده‌اند. با مطالعه این آثار می‌توان به باورهای کهن گیاه درمانی و تطبیق آن با خواص دارویی امروزی دست یافت.
