سابقه و هدف: طب ایرانی، بر پایه فلسفه و مبانی خاص خود، مجموعهای از علوم نظری و عملی است که از سوی حکمای ایرانی در قرون مختلف با هدف حفظ سلامت، پیشگیری و درمان بیماریها بهکار گرفته میشده است. نکته درخور تأمل این است که ایرانیان در تکامل طب دنیای قدیم در مقایسه با سایر مکاتب طبی، تأثیری بهسزا داشتهاند؛ بهطوری که حکیمان ایرانی با اخذ دانش پزشکی از عالمان مشرق و مغرب زمین، داشتههای بسیاری بر این دانش افزودند. تا کنون مقالات فراوانی در خصوص طب نظری و عملی ایران نگاشته شده است، اما طب ایرانی، مانند یونانی، چینی و هندی در جایگاه یک «مکتب» شناختهشده مطرح نیست و چنین مینماید که طب ایران دنبالهروی دیگر تمدنهای طبی بوده است و تا کنون تعریف مورد قبولی از مکتب طب ایرانی و شاخصههای آن ارائه نشده است. مواد و روشها: این پژوهش که به روش کتابخانهای انجام گرفته است، به معرفی و شناسایی مهمترین شاخصههای مکتب طب ایرانی پرداخته است، تا از این رهگذر هدف مقاله که بررسی شاخصههای طب ایرانی بهعنوان یک مکتب طبی است، تبیین و مشخص شود. یافتهها: طب ایرانی یکی از مکاتب تأثیرگذار در دانش پزشکی است که جایگاه والایی در شکوفایی علم در جهان باستان داشته است که خود دارای عناصر مستقل است و بنا بر شواهد تاریخی طب از ایران به یونان منتقل شد. بر اساس شاخصههای مشترک مکاتب مختلف علمی، از مهمترین عناصر تشکیلدهنده طب ایرانی به پیشینه فلسفی، آموزش پزشکی، روش علمی بالینی و پیشروان و آثار طبی میتوان اشاره کرد. نتیجهگیری: نگاهی در نتایج این مقاله که رویکردی توصیفی-تحلیلی دارد، با توجه به یافتهها و تطبیق آنها با اصول یک مکتب طبی، میتوان گفت طب ایرانی شاخصههای یک مکتب طبی مستقل را داراست.
Zahra Hossein Hashemi, Kasiri M, Montazerolghaem A, Zargaran A, Boosaeidi F. Analyzing the characteristics of the school of Persian medicine. jiitm 2020; 10 (4) :363-378 URL: http://jiitm.ir/article-1-1203-fa.html